12:07 PM
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကီးဘုတ္ေပၚျဖတ္သန္းေျပးလႊားရင္း
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
က်ေနာ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမဲ့
ေဇာ္ဂ်ီမရွိရင္ ကဗ်ာမရွိႏုိင္
စခရင္မရွိရင္ ကဗ်ာမျဖစ္ႏိုင္
နက္မေကာင္းရင္ ကဗ်ာမသိႏုိင္။
ကဗ်ာေတြရွိေနတယ္ဆုိတာ
ကမၻာကသိေအာင္ ႀကိဳးစား
က်ေနာ့္ရည္းစားလဲ အပါအ၀င္ေပါ့။
တစ္ေန႔မွာ
သုံးပြင့္ဆုိင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအယူအဆေတြနဲ႔
က်ေနာ့္မွတ္တမ္းထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္က ႏွိပ္စက္
တစ္ေယာက္က စိတ္ကြက္
တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ပ်က္။
တစ္ဦးက အရႈံးေပး
က်န္ႏွစ္ဦးက ႏွလုံးမေအး
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အကုန္လုံးေ၀း။
ေ၀းခဲ့ရေပမဲ့
ေဆြးစိတ္ေတြ မေျဖႏုိင္
ေတြးထိတ္ထိတ္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေလးနဲ႔
ထက္သန္စြာ တိတ္တခုိး
တစ္ေယာက္က က်ိတ္ပုိးေနျပန္ေလရဲ ႔။
အဆက္ျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိၿပီး
အဆက္မျပတ္ႏုိင္သူေလးအေၾကာင္း
က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကထြက္လာ
အဲဒါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဘဲေပါ့။
တစ္သက္လံုးမက္မေျပသူေလးမုိ႔
မ်က္လုံးသက္ေသဆုိတ့ဲ ကဗ်ာေလးေရး
ခ်စ္သူေလးက ေကာက္ဖတ္
ျပႆနာ အဲဒီက စပါေလေရာ။
ခ်စ္သူေဟာင္းရွိခဲ့ရင္
ခ်စ္သူေျပာင္းလုိက္ေတာ့တဲ့
ခ်စ္သူေလးေျပာတဲ့စကား
နားထဲ သံရည္ပူေလာင္းသလုိလုိ။
ခ်စ္သူေလးကုိဘဲ ခ်စ္တာပါလုိ႔
နစ္နစ္ကာကာဖြင့္ေျပာေပမဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ လက္ကျမင္းမိတာေၾကာင့္
ခ်စ္ျခင္းတရားကုိ အျပစ္ယူ
ခ်စ္သူေလးစိတ္က ခပ္ထင့္ထင့္
(က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့)
အဆိပ္သင့္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
0 comments:
Post a Comment